Ο Καζαντζίδης θεωρείται πρώτος μεταξύ ίσων της μεγάλης σχολής των ερμηνευτών του λαϊκού τραγουδιού που αναδείχθηκαν στα χρόνια του ’50, γιατί διέθετε… προσόντα πέρα από τα ανθρώπινα και γιατί ερμήνευσε τα καλύτερα των καλύτερων. Τον έρωτα, την κοινωνική αδικία, τις χαρές, τις λύπες, την καθημερινότητα αλλά και την πληγή της ξενητειάς που μάτωνε τον τόπο για δεκαετίες… Άλλωστε η ίδια η Πάολα, στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, είχε την καλύτερη στιγμή της τραγουδώντας «Το ψωμί της ξενητειάς» που σφράγισε με τη φωνή του ο Στέλιος σχεδόν 50 χρόνια πριν. Μάλιστα ο Καζαντζίδης δεν το τραγούδησε ποτέ ζωντανά αφού είχε αποσυρθεί από τις εμφανίσεις, αλλά το τραγούδι έμεινε κλασικό λόγω της δύναμης και της παντοτινής αλήθειάς του…
Το γιατί η συμπαθής κατά τα άλλα Πάολα δεν πρέπει να μιλάει για τον Στέλιο της το εξηγούν οι καλύτεροι:
«Μεγάλος τραγουδιστής! Ο μεγαλύτερος τραγουδιστής! Είχε μια στροφή στον λαιμό του, που όποιος άλλος και να ’λεγε αυτό το τραγούδι δεν μπορούσε να το πει σαν τον Στέλιο». (Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης στον Λευτέρη Παπαδόπουλο, “Echo and artis”, Ιούνιος 2002)
«Ο Καζαντζίδης αν ήταν Άραβας και τραγουδούσε αραβικά τραγούδια θα είχε πουλήσει εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο». (Ο Γιώργος Νταλάρας στον Οδυσσέα Ιωάννου, “Μετρό”, Μάιος 1998)
«…ο Καζαντζίδης αποτελούσε το μέτρο. Αν δεν είχε υπάρξει αυτός, πιθανόν να μην υπήρχαμε και όλοι εμείς… Φανταστείτε ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος γνώρισε τόση δόξα χωρίς τηλεόραση, χωρίς τίποτε…» (Η Χάρις Αλεξίου στον Θανάση Λάλα, “Ταχυδρόμος”, Δεκέμβριος 2001)
«Στο θέμα της φωνής θεωρώ ότι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια δεν υπήρχε άλλος κανείς με τέτοια φωνή. Δεν είχε ούτε ένα ψεγάδι. Αν μαζευτούμε όλοι οι τραγουδιστές μαζί, ούτε τα αρχίδια του δεν είμαστε. Όλοι μαθαίνουμε και προσπαθούμε να καλύψουμε τις ελλείψεις μας. Αυτός δεν είχε ανάγκη ποτέ να γίνει τεχνίτης. Γιατί να γίνει; Τα είχε όλα• δεν του έλειπε τίποτα» (Ο Δημήτρης Μητροπάνος στη Βένα Γεωργακοπούλου, “Ελευθεροτυπία”, 30 Σεπτεμβρίου 2001)
«Ο Καζαντζίδης είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας τραγουδιστής. Με τα τραγούδια του μεγαλώσαμε και τη φωνή του την κουβαλάμε πάνω μας.» (O Πασχάλης Τερζής στον γράφοντα, “Δίφωνο”, Μάιος 2002)
«Ο Καζαντζίδης είναι ένας μεγαλοφυής τραγουδιστής, ο μεγαλύτερος της Μεσογείου…» (Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος σε συνέντευξή του στον γράφοντα και το ogdoo.gr)
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του τραγουδιού σύσσωμοι οι ομότεχνοι δεν υποκλίθηκαν στο μεγαλείο τού ενός. Ο Καζαντζίδης όμως δεν είναι μόνο η φωνή, αλλά και τα τραγούδια. Του Καλδάρα, του Παπαϊωάννου, του Μπακάλη, του Τσάντα, του Κολοκοτρώνη, της Ευτυχίας, του Μητσάκη, του Χιώτη, του Χρυσίνη, του Κλουβάτου, του Δερβενιώτη, του Βίρβου, του Τσιτσάνη, του Καραπατάκη, του Βασιλειάδη, του Πυθαγόρα, του Νικολόπουλου, του Άκη Πάνου, του Σούκα αλλά και του Ζαμπέτα, του Θεοδωράκη, του Χριστοδούλου, του Λειβαδίτη, του Χατζιδάκι, του Γκάτσου, του Λεοντή, του Κατσαρού, του Μαρκόπουλου, του Λοΐζου, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Πολυκανδριώτη, του Ελευθερίου, του Σπανουδάκη, του Βαρδή, του Χικμέτ. Μεγαλειώδεις στιγμές που σκιαγραφούν μοναδικά την Ελλάδα και τον Έλληνα, την ψυχή και τη μοίρα των ανθρώπων και του τόπου.
Την καλύτερη απάντηση όμως στην Πάολα, τη δίνει ο ίδιος ο Καζαντζίδης, μέσα απ’ το τραγούδι του Αντώνη Βαρδή και του Σαράντη Αλιβιζάτου, που ερμήνευσε μαζί με το συνθέτη και τους Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα:
Στην Ελλάς του δυο χιλιάδες
γίναν όλοι βασιλιάδες
Λαϊκοί τραγουδιστάδες…
