Με το τέλος του ψυχρού πολέμου μια καινούρια λέξη μπήκε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, «Παγκοσμιοποίηση». Τί ακριβώς όμως εννοείται με τη χρήση του συγκεκριμένου όρου; Ποιές αναγκαιότητες υποχρεώνουν την ανθρωπότητα σήμερα, να ασχοληθεί με την παγκοσμιοποίηση; Τί προβλήματα δημιουργεί η προσπάθεια εφαρμογής της; Τελικά είναι προς το συμφέρον των ανθρώπινων κοινωνιών ή όχι, η επίτευξή της;
Ας δούμε πως περιγράφεται το «φαινόμενο» της παγκοσμιοποίησης στο βιβλίο του καθηγητού της Παντείου κ. Παναγιώτη Ήφαιστου: «Θεωρία Διεθνούς και Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης»:
Η διεθνής ετερότητα (η ύπαρξη εθνικών κρατών) είναι η κυριότερη αιτία των διεθνών συγκρούσεων και το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει κάθε προσπάθεια διεθνούς κανονιστικής ανάπτυξης.
Ολοκλήρωση (παγκοσμιοποίηση) σημαίνει μετριασμός ή εξάλειψη της συνεργασίας μεταξύ διακριτών κυρίαρχων κρατών.
Διαφορετικές ιδεολογίες, διαφορετικά έθιμα και διαφορετικές θρησκείες προκαλούν διαφορετικές αντιλήψεις περί ηθικής, γεγονός που δυσχεραίνει τη συγκρότηση κοινής παγκόσμιας αντίληψης περί ηθικής, η οποία θα στήριζε ενδεχομένως ένα διεθνές κανονιστικό σύστημα.
Η ετερότητα μεταξύ εθνών-κρατών, περιφερειών και ηπείρων προκαλεί άνιση ανάπτυξη, η άνιση ανάπτυξη δημιουργεί διλήμματα ασφαλείας, τα διλήμματα ασφαλείας προκαλούν ανταγωνισμούς και οι ανταγωνισμοί προκαλούν συγκρούσεις.
Και συνεχίζει με τα ερωτήματα :
Η τάξη προηγείται της δικαιοσύνης; Μήπως η διεθνής ετερότητα πρέπει να εξαλειφθεί και να υιοθετηθεί το δόγμα «περισσότερη τάξη λιγότερη δικαιοσύνη»; Μπορούμε στο όνομα αυτού του δόγματος να επιδιώξουμε παγκόσμια κανονιστική ομοιομορφία έστω και αν αυτό σημαίνει εκατομμύρια θύματα;
Ποιες απαντήσεις έδωσαν στα παραπάνω ερωτήματα οι ΗΠΑ και πως αποφάσισαν να διαχειριστούν το «περίσσευμα ισχύος» που μέχρι πρότινος διέθεταν, το έχουμε καταλάβει όλοι και ιδιαιτέρως εμείς οι Έλληνες. Οι οποίοι «παραδόξως» για το μέγεθός μας ως κράτος, έχουμε δεχτεί (τηρουμένων των αναλογιών) τη μεγαλύτερη «παγκοσμιοποιητική» πίεση από όλα τα διεθνή υποκείμενα.
Το γιατί συμβαίνει αυτό, θα προσπαθήσω να εξηγήσω παρακάτω. Απλά πριν προχωρήσω θα ήθελα να επισημάνω, ότι αυτή η ‘special’ μεταχείριση της Ελλάδος, λαμβάνει χώρα όταν από συστάσεως Ελληνικού Κράτους (ψευτορωμαίικου), η «μικρά και ταλαίπωρος Ελλάς» διαβιεί υπό το στερεότυπο του δόγματος: «…ανήκομε εις την Δύσιν».
Ενώ η Ελλάδα δηλαδή ήταν πάντα «μαζί τους» (α΄ και β΄ παγκόσμιος πόλεμος, ψυχρός πόλεμος, Κορέα, πόλεμος εναντίον Γιουγκοσλαβίας, Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν, συμμετοχή σε όλους τους ευρωατλαντικούς θεσμούς κλπ), «εισπράττει» ως ανταλλάγματα: Μικρασιατική Καταστροφή, παρεμπόδιση ένωσης Βόρειας Ηπείρου με τον εθνικό κορμό, Κυπριακό, «Μακεδονικό», «Τσάμικο», «Θράκη», «Ίμια και γκρίζες ζώνες», απαγορεύσεις στην ΑΟΖ, προσπάθεια «δορυφοριοποίησης» της Ελλάδος στην Τουρκία», λαθρομετανάστες, θεμελιώδεις διαστρεβλώσεις της ιστορίας της, διπλωματική απομόνωση στις διενέξεις της με τους μέχρι σήμερα εχθρούς της «Δύσης», δόλιο δανεισμό που την οδηγεί στη χρεωκοπία, μεθοδευμένη αποβιομηχάνιση και καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας, αποδόμηση των υγειών κοινωνικών στερεοτύπων και θεσμών κλπ
Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Είναι τρελοί οι «σύμμαχοι»; Ασφαλώς όχι. Κάποιος άλλος παράγοντας λειτουργεί «υπόγεια» και κάνει τη συμπεριφορά τους να φαντάζει αλλοπρόσαλλη. Ας δούμε λοιπόν τι πραγματικά συμβαίνει.
Αν το κυρίαρχο στοιχείο για την παγκόσμια ηγεμονία μιας δύναμης ήταν η οικονομική ή η στρατιωτική ισχύς, τότε σήμερα θα μας κυβερνούσαν οι απόγονοι του Τζέγκινς Χαν ή του Αττίλα. Όμως όπως όλοι γνωρίζουμε η μακροβιότερη αυτοκρατορία στην ιστορία, ήταν αυτή του Βυζαντίου, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας ήταν η πνευματική ακτινοβολία του αναγεννημένου Ελληνισμού. Του Ελληνισμού, που κυριάρχησε και κυριαρχεί στην ιστορική διαχρονία, είτε αυτούσιου με την ταυτόχρονη επικράτηση σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο (κλασική αρχαιότητα, αυτοκρατορία Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ελληνιστικοί Χρόνοι), είτε ως βασικό δομικό στοιχείο της ηγεμονικής δύναμης που κυριαρχεί κάθε ιστορική περίοδο στον κόσμο.
Αυτό είναι το ένα δεδομένο. Ο Ελληνισμός που με την αδιαμφισβήτητη υπεροχή του, επικρατεί διαχρονικά και νοηματοδοτεί τον κόσμο.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο δεδομένο, ο Σιωνισμός (εβραϊκός εθνικισμός). Ο οποίος υπερηφανεύεται ότι όχι μόνο λειτουργεί ανταγωνιστικά προς τον Ελληνισμό, αλλά ότι στην πραγματικότητα υπερτερεί του Ελληνισμού κατά πολύ. Ότι ο Ελληνισμός στάθηκε εμπόδιο μέχρι τώρα στην παγκόσμια επικράτηση του εβραϊκού έθνους, σφετερισθείς όλα τα πολιτισμικά επιτεύγματα των εβραίων και παρουσιάζοντάς τα ως Ελληνικά.
Ο καθηγητής φιλοσοφίας κ. Χρήστος Γιανναράς σε πρόσφατο άρθρο στην εφημερίδα «Καθημερινή», τους δίνει την απάντηση:
«Ο Μάρξ, ο Φρόιντ, ο Αϊνστάιν, ο Κάφκα, ο Σένμπεργκ, ο Γούντι Άλεν, ο Λεβί Στρώς, ο Λεβινάς, ο Στάινερ και πολλοί άλλοι, ήταν τυπικοί εκφραστές του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού, δίχως στοιχεία εβραϊκής ιδιαιτερότητας. Τίποτα το αμιγώς εβραϊκό δεν κατέχτησε ποτέ πανανθρώπινο ενδιαφέρον, δεν έχουν δική τους συνεισφορά οι εβραίοι στον πολιτισμό.»
Αυτό δηλαδή στο οποίο επιδίδονται συστηματικά οι εβραίοι, είναι η στρέβλωση κάθε προσπάθειας πρωτογενούς παραγωγής σκέψης, πρώτον για να την εμποδίσουν να επεκταθεί (αφού δε συμφωνεί με τη δική τους κοσμοθεωρία, προφανώς τους αντιστρατεύεται και γι’ αυτό πρέπει να «ελεγχθεί») και δεύτερον για να τα παρουσιάσουν όλα σαν «πνευματικά προϊόντα» ατόμων εβραϊκής καταγωγής. Γι’ αυτό έχουμε Πλάτωνα, αλλά και νεοπλατωνικούς ιουδαίους φιλοσόφους (Φίλων, Αριστόβουλος του Πανέα ο οποίος ισχυριζόταν ότι ο Πλάτωνας και ο Πυθαγόρας είχαν διαβάσει τα συγγράμματα του Μωυσή κλπ), Καντ, αλλά και νεοκαντιανιστές ιουδαίους φιλοσόφους (Χέρμαν Κοέν), Επίκουρο, αλλά και Κάρολο Μαρξ, Καραθεοδωρή, αλλά και Αϊνστάιν και η αλυσίδα δεν έχει τέλος. «Προσκολλώνται» σε κάθε πρωτογενή δημιουργία και ενώ τρέφονται και επιβιώνουν χάριν αυτής, τελικά τη στρεβλώνουν και την παρουσιάζουν για δική τους.
Γράφει ο παπα-Γιώργης ο Μεταλληνός: «…Ο Ορθόδοξος Έλλην δεν είναι μεν αντισημίτης, γνωρίζει όμως την ουσία του Σιωνισμού και τις έναντι του Ορθοδόξου Ελληνισμού διαθέσεις του», για να παραθέσει ακολούθως ένα απόσπασμα από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 8,39 ε : …λέγει ο Χριστός απευθυνόμενος προς τους Ιουδαίους: «Ει τέκνα του Αβραάμ εστέ, τα έργα του Αβραάμ ποιείτε … υμείς εκ του πατρός του διαβόλου εστέ και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν »
Ας δούμε όμως το ζήτημα του Σιωνισμού λίγο πιο διεξοδικά, μέσα από ένα απόσπασμα του βιβλίου «Η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΠΑΡΕΚΛΙΣΗ», του γνωστού συγγραφέα Γιώργου Καραμπελιά:
«Ο εβραϊκός λαός, αποτελεί ένα ιδιότυπο έθνος που διατηρεί την ενότητά του μέσα από την προσδοκία ενός Μεσσία, που δεν έχει έλθει ακόμη, μεταθέτοντας τη λύτρωσή του στη σφαίρα του μέλλοντος.
Για το ιουδαϊσμό αυτό το μέλλον δε βρίσκεται στην άλλη ζωή, όπως στο χριστιανισμό, αλλά θα πραγματωθεί εδώ στην παρούσα ζωή. Έτσι, ενώ ο χριστιανισμός μεταθέτει τη λύση του μυστηρίου της ανθρώπινης ζωής στη «Δευτέρα Παρουσία», επιτρέποντας την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, καθώς και το συμβιβασμό με τα εγκόσμια (τα του Καίσαρος τω Καίσαρι), ο ιουδαϊσμός κηρύσσει την υποταγή στο Νόμο του Θεού ακόμη και σε ό,τι αφορά στα επίγεια πράγματα. Για αυτό και οι προτεσταντικές αιρέσεις, που θέλουν να επαναφέρουν το χριστιανισμό στην αρχική ιουδαϊκή καθαρότητα της Παλαιάς Διαθήκης, βρίσκονται πολύ πιο κοντά στον ιουδαϊσμό από όλα τα χριστιανικά δόγματα.
Αυτό το «μέλλον», μέχρι το 18ο αιώνα θα παραμείνει αποκλειστικά εβραϊκό, μέσα από κοινότητες που διατηρούσαν τη συνοχή τους, με μια άκαμπτη ιεραρχία και πειθαρχία, η οποία τους επέτρεπε να επιβιώνουν παρά τις συνεχείς μετακινήσεις. Ωστόσο, με τη Γαλλική Επανάσταση αποκτούν σταδιακά πολιτικά δικαιώματα, που τους εξισώνουν με τους υπόλοιπους πολίτες των χωρών όπου βρίσκονται και τους επιτρέπουν να εισέλθουν σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.
Έτσι, οι Εβραίοι απελευθερωμένοι από το βάρος της κλειστής κοινότητας, θα «εξαγάγουν» την ουτοπία τους από τα στενά εβραϊκά πλαίσια της «Τορά» και του «Ταλμούδ», σε ένα πανευρωπαϊκό και βορειοαμερικανικό πεδίο αρχικά και σε παγκόσμιο αργότερα. Έτσι εμφανίζονται οι …Ρότσιλντ, Σπινόζα, Μαρξ, Φρόυντ, Κάφκα, Αϊνστάιν κλπ Σταδιακά οι εβραίοι της Αμερικής θα πραγματοποιήσουν τη σύνδεση ανάμεσα στην επιχειρούμενη πλανητική ηγεμονία των ΗΠΑ και το κράτος του Ισραήλ.»
Η ιστορική ευκαιρία λοιπόν που ζητά ο Σιωνισμός για να εξοντώσει τον «προαιώνιο» εχθρό του (τον Ελληνισμό) είναι η επιχειρούμενη παγκοσμιοποίηση από τις ΗΠΑ. Το εβραϊκό λόμπυ των ΗΠΑ, ασκεί κάθε δυνατή επιρροή και πετυχαίνει να υιοθετηθεί ως πάγια πολιτική επιδίωξη των ΗΠΑ στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου ο κατακερματισμός του Ελληνικού Κράτους και η εξαφάνιση του Ελληνικού Έθνους. Με τον τρόπο αυτό θα αρθεί ο δήθεν κύριος παράγοντας που γεννά την «ετερότητα» στην εν λόγω περιοχή και ναρκοθετεί την ήρεμη προώθηση των στόχων της παγκοσμιοποίησης.
Έτσι εξηγείται το ιστορικό παράδοξο που ανέφερα παραπάνω. Η Ελλάδα από γενέσεως Ελληνικού Κράτους να δίνει συνεχώς τα διαπιστευτήριά της ότι «ανήκει εις την Δύσιν» και η «Δύση» να απεργάζεται την εκμηδένισή της.
Στο όλο αυτό σκοτεινό δρώμενο, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι υπήρξε μια «φωτεινή» παρένθεση. Ήταν η δυναστεία των Κένεντι. Η πεφωτισμένη αυτή και φιλελληνική οικογένεια των αμερικανών πολιτικών, αντελήφθησαν την παγίδα στην οποία συρόταν η χώρα τους από το εβραϊκό λόμπυ και προσπάθησαν να βάλουν φρένο στην κατάσταση. Δυστυχώς όμως ήταν «άτυχοι» γιατί τους «χτύπησε» μια κακοδαιμονία, γνωστή και ως «Η κατάρα των Κένεντι». Το αποτέλεσμα ήταν όλοι να πεθάνουν με τον τρόπο που ξέρουμε. Το Χόλλυγουντ (φωτεινός πάντα φάρος καλλιτεχνικής δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης) φρόντισε μάλιστα (ως συνήθως) να γυρίσει και μια ταινία για να ρίξει «φως» στη δολοφονία του Προέδρου των ΗΠΑ Τζον Κένεντι, με βασική θέση της ταινίας ότι πίσω από τη δολοφονία βρίσκεται ένας γνωστός και πλούσιος Έλληνας. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Εντελώς τυχαία βέβαια και η οικογένεια αυτού του ανθρώπου έτυχε να χτυπηθεί από την ίδια κακοδαιμονία με αυτή των Κένεντι και όλα τα μέλη της να χαθούν. Απομένει μια μόνο απόγονος του Ωνάση σήμερα, αλλά αυτή έχει αποποιηθεί εντελώς απ’ ότι φαίνεται την ελληνική της καταγωγή, οπότε ίσως να γλυτώσει από την «κακοδαιμονία» των Ωνάσηδων.
Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, ο Σιωνισμός με πρόσχημα τη διευκόλυνση και επιτάχυνση της Παγκοσμιοποίησης έβαλε τις ΗΠΑ σε έναν ολισθηρό και συγκρουσιακό δρόμο με όλα τα έθνη της γης. Τους έπεισαν ότι με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή θα ελέγξουν την περιοχή και τις πέριξ αυτού πετρελαιοπαραγωγές περιοχές και σταδιακά με την τεχνολογική και στρατιωτική τους υπεροχή θα επεκτείνουν την κυριαρχία τους στο σύνολο της «Ευρασιατικής Μάζας».
Λάθος τραγικό, που οδήγησε τις ΗΠΑ στη σύγκρουση με παραδοσιακούς φίλους και όλο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει σήμερα όλα τα προβλήματα που ξέρουμε και με την οριστική κατάρρευση τους να βρίσκεται «προ των πυλών».
Ο Ελληνισμός, που τόσες χιλιάδες χρόνια έζησε και συνυπήρξε με όλους αυτούς τους λαούς της Ασίας και της Αφρικής, μπορούσε να τους προσφέρει έναν έτοιμο μηχανισμό διείσδυσης και ελέγχου των περιοχών αυτών, χωρίς να «ανοίξει ρουθούνι». Δυστυχώς όμως οι ΗΠΑ, ενώ μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία πολλούς εξωτερικούς εχθρούς, καθώς και εσωτερικά προβλήματα του κράτους τους δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τους διάφορους …σταϊν, …ερμαν, …εζερ, Μπένγιαμιν, Κοέν, Γιόσι, Μοσέ, Έλις, κλπ Ας πρόσεχαν. Ο «κύβος ερίφθη» και τα χειρότερα είναι μπροστά τους. Τουλάχιστον ας προσπαθήσουν να αποφύγουν την καταστροφή του πλανήτη στην οποία αδιαμφισβήτητα οι «κολλητοί» τους θα τους οδηγήσουν, διακατεχόμενοι από το «σύνδρομο του Σαμψών», καθώς η διαδικασία της κατάρρευσης των ΗΠΑ θα γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο αισθητή. Έστω και την τελευταία στιγμή ας προσπαθήσουν να ξεριζώσουν το «καρκίνωμα» από το σώμα τους.
Σε πλήρη αντιδιαστολή με τις χίμαιρες της Παγκοσμιοποίησης (ή Διεθνιστικού Ολοκληρωτισμού, όπως εγώ νομίζω ότι θα έπρεπε να λέγεται), αποτέλεσμα της επιβολής του Σιωνιστικού «οράματος» ως εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, παραθέτω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του συγγραφέα Κώστα Χατζηαντωνίου: «Εθνικισμός και Ελληνικότητα»:
«Η φύση, η ζωή και η ιστορία ανέδειξαν το έθνος ως την πλέον κατάλληλη μονάδα ανθρώπινου πληθυσμού που δικαιούται και οφείλει να αυτοκυβερνάται, να έχει πρωτογενή εξουσία. Σε αυτή τη μονάδα θεμελιώνεται η άσκηση της νόμιμης κρατικής εξουσίας και οργανώνεται η διεθνής κοινωνία.
Αποτελεί τεράστιο λάθος η επικρατούσα (αριστερής προέλευσης) τάση να ονομάζουμε «πατριωτισμό» κάθε υγιή εθνικισμό και γενικώς εθνικισμό κάθε παθολογική μορφή του.
Ο εθνικισμός σημαίνει μαχητική στάση ζωής, ενεργός πατριωτισμός, προσπάθεια προς επιβολή ενός έθνους εντός των ιστορικών του ορίων.
Όπως ο Κάρολος Μάρξ δεν ανακάλυψε τις κοινωνικές τάξεις αλλά έδωσε μια ερμηνεία για το ρόλο τους στην ιστορία, έτσι και οι εθνικιστές δεν «ανακάλυψαν» κάποιο έθνος, αλλά μιλούν για μια υπαρκτή ιστορική κατηγορία.
Και τέλος στο θεμελιώδες δόγμα της παγκοσμιοποίησης, που λέει ότι μπορούμε να εφαρμόσουμε την αρχή: «περισσότερη τάξη λιγότερη δικαιοσύνη» με σκοπό να επιτύχουμε μια παγκόσμια κανονιστική ομοιομορφία, έστω και αν αυτό σημαίνει εκατομμύρια θύματα, ο εθνικισμός δίνει την απάντηση:
Ο εθνικισμός είναι ο μόνος που κατανοεί το δικαίωμα και των άλλων λαών στον εθνικισμό, θεμελιώνοντας με αυτό τον τρόπο τον αντι-ιμπεριαλισμό στη συνεπέστερη και σταθερότερη βάση, αλλά και δημιουργώντας τα θεμέλια μιας ανυστερόβουλης διεθνούς συνεννόησης.»
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Στο zizanio.gr εμφανίζουμε όλες τις απόψεις,χωρίς οπαδισμούς και ταμπουρώματα! Μόνο έτσι θα αποκτήσει ποιότητα η δημοκρατία μας.
