Δεν είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό μπάσκετ εκτίθεται, γελοιοποιείται και υποβαθμίζεται από την ΕΟΚ, την ΚΕΔ, τον Γιώργο Βασιλακόπουλο και τους συνεργάτες του. Από αυτούς δηλαδή που έχουν ως υποχρέωση, βάσει του θεσμικού ρόλου τους, την εύρυθμη λειτουργία και ανάπτυξη του αθλήματος ανά την επικράτεια.
Ακόμα και αν η είδηση ότι ο Βασιλακόπουλος ήρθε ενώπιον της σύλληψης, μέσα στο ίδιο το αρχηγείο του, μπορεί να ακούγεται ως πρωτοφανής, αλλά για εκείνους που θέλουμε να πορευόμαστε με την κοινή λογική, ήταν μια εξέλιξη φυσιολογική, τουλάχιστον για ένα έννομο κράτος και όχι για ένα άνομο μπασκετικό κρατίδιο όπως είναι αυτό που έχει χτίσει η ελληνική ομοσπονδία μπάσκετ εδώ και δεκαετίες.
Γιατί αν δεν είναι ανομία, το να παραβλέπεται η απόφαση ενός δικαστηρίου, δεν ξέρω πραγματικά τι μπορεί να είναι. Η ΕΟΚ αρνείται να δεχθεί την απόφαση του ΑΣΕΑΔ το οποίο δικαίωσε τους Γκόντα και Φούφη και βάσει της οποίας έπρεπε να είναι στη λίστα των ημιτελικών της Basket League και δυνητικά σε αυτή των τελικών που θα ακολουθήσουν (παρότι η μήνυση όπως εξήγησε το Sport24.gr, έγινε για τους ημιτελικούς). Αν η ίδια η ΕΟΚ παρακάμπτει τις αποφάσεις του αθλητικού δικαστηρίου, τότε ποια είναι η αξιοπιστία και η δύναμη αυτού του δικαστηρίου σε μεταγενέστερες αποφάσεις; Πώς θα έρθει να επιβάλει βάσει νόμου μια ποινή σε ομάδα, παίκτη, προπονητή ή παράγοντα και αυτή η ποινή θα έχει υπόσταση;
Με έναν αυταρχισμό και μοναρχική ιδεολογία, η ΕΟΚ του Γιώργου Βασιλακόπουλου αποφασίζει και διατάζει, αποφασίζει και ορίζει οτιδήποτε θέλει, όπως το ίδιο πράττει και το διαιτητικό της όργανο, η ΚΕΔ. Ο ορισμός, για παράδειγμα, του υιού Συμεωνίδη από τον πατέρα του Στέλιο σε αγώνα του Προμηθέα (όπου ο πρόεδρος είναι έμμεσα συνδεδεμένος επαγγελματικά με τον διαιτητή, λόγω της αλυσίδας καφέ την οποία έχει ο πρόεδρος και των franchise καταστημάτων που έχει ο Συμεωνίδης) είναι στο όριο λιγότερο αστεία από τη χθεσινή απόδραση από τα παράθυρα της ομοσπονδίας.
Την ίδια ώρα οι ομάδες της Basket League παραμένουν αμέτοχες και απλοί παρατηρητές στη διαρκή υποβάθμιση της ίδιας της δουλειάς τους, του προϊόντος το οποίο δυστυχώς και πολλά να υπερηφανευτεί. Ελάχιστος ανταγωνισμός, πάντα γνώριμο το δίδυμο που θα διεκδικήσει τον τίτλο το καλοκαίρι, αδιάφορο ως τηλεοπτικό προϊόν για τα περισσότερα κανάλια και μη ελκυστικό για χορηγούς. Οι αγωνιστικές οάσεις του Προμηθέα, της Κύμης, του Λαυρίου, η επαναφορά της ΑΕΚ, πάνε στράφι αν δεν υπάρχει ένα πλαίσιο ανάπτυξης και άνθρωποι που πραγματικά να ενδιαφέρονται για αυτό που έχουν στα χέρια τους. Λαμογιές, νταραβέρια και σήψη, είναι η σύγχρονη ιστορία του management του ελληνικού μπάσκετ. Είναι τέτοιο το περιβάλλον πλέον στο ελληνικό μπάσκετ, όπου ομάδες με ιστορία καταλήγουν σε τυχοδιώκτες ή ιδιοτελείς παράγοντες.
Τα λεφτά των Αγγελόπουλων και του Γιαννακόπουλου πέφτουν σε αυτό τον κουβά χωρίς πάτο και τώρα που έχουν αρχίσει να είναι λίγα για συμμετοχή στο Final Four της Euroleague, το αποτέλεσμα είναι ακόμα χειρότερο. Τα λεφτά των υπολοίπων, πολύ λιγότερα, αλλά και αυτά σεβαστά, πέφτουν στον ίδιο κουβά και ούτε καν τα παίρνει είδηση κανείς. Ομάδες που απλώς πηγαίνουν από τον Σεπτέμβριο στον Μάιο, λες και παίζουν στα εταιρικά πρωταθλήματα για να κάψουν καμιά θερμίδα οι υπέρβαροι λόγω καθιστικής ζωής και delivery εργαζόμενοι.
Η παραπάνω εικόνα μπορεί να μην ανήκει ως “θεσμική” ευθύνη στην ΕΟΚ (αφού η λίγκα, είναι λέει ανεξάρτητη – γελάει ο κόσμος προφανώς με αυτό), αλλά κάτι μέρες σαν αυτήν με τις μηνύσεις, τις συλλήψεις και τις κωμικές καταστάσεις, μας θυμίζουν ότι όπως και στην απόλυτη μοναρχία που μεσουρανούσε στην Ευρώπη μέχρι τον 20ο αιώνα, έτσι και στο ελληνικό μπάσκετ ο μονάρχης έχει όλη την εξουσία (άρα και την ευθύνη) στο κράτος, κρατάει τη θέση του ισόβια και η εξουσία μεταβιβάζεται χωρίς εκλογές. Σας παρακαλώ, μην ακούσω ότι στην ΕΟΚ γίνονται εκλογές, γιατί πραγματικά δεν είναι η ώρα για τέτοια αστεία…
